iAls Max Havelaar op de fiets over de plantages rond Malakka. Door het koloniale verleden zijn heel wat zaden in de grond tetecht gekomen die hier helemaal niet thuishoren. Rubberbomen of palmbomen met palmolienoten. Ze brengen Maleisië toch veel goeds. Iedereen mag zich hier eigenaar noemen van een stuk land. Daar is geen kadaster voor nodig. Even een hapje met de buurman eten en het is geregeld. Palmolie is momenteel een goudmijn. Elke geoogste tros weegt meer dan 80 kilo. Maar voor elke gekapte boom moet er 1 terug. Het is verzengend heet en we natte konten van het zweet. Maar het gaat verbazingwekkend soepel. Cas en Stan op een eigen mountainbike en Amber achter papa aangehaakt en trapt pittig mee. De honden van onze gids rennen met ons mee. Geeft een vrij gevoel zo fietsen door de plantages. Maar in de VOC tijd hebben slaven dit nooit ervaren. Beschamend.
De volgende dag hebben we onderweg naar Taman Negara een olifantenopvangcentrum bezocht. Hier worden olifanten opgevangen die te dicht bij de mensenwereld komen en de gewassen vernielen. We krijgen uitleg over hun onderzoek en het terugplaatsen in de jungle. Ook wezen worden hier opgevangen. Daarmee mochten de kinderen de rivier in om te wassen. Dat was pret. Voor allemaal. Ik heb de volwassen gevoerd. Teder pakken ze de watermeloen met hun slurf. We hebben well wat twjjfels bij de werkwijze en de reden van repatriëring. Wie was er nu eerder: de olifanten of de mens?
Gearriveerd in de jungle gaan we de volgende dag met smalle bootjes de rivier op. Stroomopwaarts richting de Orang Asli. Dit zijn afstammelingen van de Aboriginals. Onderweg worden we kleddernat door een wedstrijd waterscheppen tussen twee boten. Bij de stam aangekomen leren we vuur maken en met echte blaaspijpen schieten. Iedereen geslaagd, behalve ik. Maar ja iemand moet toch ook goed zijn in de buit koken zulle we maar zeggen. De inheemse bewolking schommelt tussen traditie en de westerse wereld. Koekjes uitdelen aan de kinderen zouden ze leuk vinden. Ik weiger. Om mijn wereld nu te associëren met koek, gaat me te ver. Ook het stamhoofd heeft zo zijn westerse rookwaar en brommers verstopt achter de hutjes, hmmm. Maar het baren van 8 of meer kinderen is dan weer noodzaak. Terwijl rubber van de rubberboom heel dichtbij is....gelukkig mogen steeds meer kinderen naar. Het zal niet lang meer duren voordat dit Orang Asli dorp ook zal verdwijnen. De westerse verleidingen lonken aan de overkant van de rivier.....xx
Morgen een jungletrekking en Canopytour over de boomtoppen. Joehoe!
Ps Alles gaat heel goed. Wij zijn nog fit. Maar de wifi sucks, vandaar een half verslag gister. Xxx